Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Koźlarz Czerwony – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych.
Kapelusz
Średnica 3–15 cm. Za młodu jest kulisty, potem półkulisty, na końcu staje się nisko łukowaty. Kolor pomarańczowoczerwony, czerwonopomarańczowy, ciemno lub ceglastoczerwony. Brzeg kapelusza cienki, skórka na obwodzie starszych okazów zwykle zwisa poza rurki w postaci cienkiej błonki.
Trzon
O wysokości 5–18 cm, cylindryczny, pełny, dołem szerszy. Jest białawy i pokryty za młodu białawymi, później pomarańczowoczerwonymi łuskami. Pod kapeluszem łuski długo pozostają białe.
Miąższ
Gruby, twardy, soczysty, biały, po przekrojeniu ciemniejący. Smak nieznaczny, łagodny, zapach niewyraźny. U starszych okazów miąższ w trzonie staje się łykowaty, natomiast w kapeluszu bardziej miękki i wodnisty.
Rurki
Siwawe o oliwkowym odcieniu. Pory okrągłe, drobne, początkowo białe, potem siwawochrowe, na koniec oliwkowe.
Siedlisko
Najliczniejsze stanowiska tego grzyba znane są w Ameryce Północnej i Europie, ale występuje także w Ameryce Środkowej i Japonii. W Europie Środkowej jest szeroko rozprzestrzeniony, ale występuje nierównomiernie; w niektórych regionach jest dość częsty, w innych rzadki. W Polsce jest dość częsty, znajduje się natomiast na czerwonych listach gatunków zagrożonych w Niemczech i Holandii.
Występuje w lasach i zaroślach, wyłącznie pod topolą osiką. Owocniki wytwarza od czerwca do października.
Bardzo podobny jest koźlarz pomarańczowożółty. Jest jaśniejszy i rośnie pod brzozami. Najłatwiej odróżnić go po czarnych łuseczkach na trzonie. Koźlarz sosnowy rośnie tylko pod sosnami, koźlarz świerkowy tylko pod świerkami.
Rodziny grzybów jadalnych w Polsce
