Góry Wałrzyskie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
(Utworzono nową stronę "__NOTOC__ {| class="wikitable" style="width: 25%; float:right; margin-left: 10px;" | colspan="3" style="background-color:#0000cc;" | |- | colspan="4" | Plik:Mieguszowi...")
 
Linia 28: Linia 28:
 
| colspan="3" style="background-color:#0000cc;" |
 
| colspan="3" style="background-color:#0000cc;" |
 
|}
 
|}
'''Mięguszowiecki Szczyt Czarny''' – szczyt w [[Tatry Wysokie|Tatrach Wysokich]] położony na granicy polsko-słowackiej, w grani głównej Tatr pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim i Hińczową Turnią.<br>
+
'''Góry Wałbrzyskie''' (332.42, niem. Waldenburger Bergland, też Waldenburger Gebirge) pasmo górskie w Sudetach Środkowych, w całości w Polsce; najwyższy szczyt – Borowa, 853 m n.p.m.  
Pomiędzy Hińczową Turnią a Mięguszowieckim Szczytem Czarnym znajduje się Czarnostawiańska Przełęcz. Mięguszowiecki Szczyt Czarny jest najbardziej wysuniętym na wschód z grupy trzech Mięguszowieckich Szczytów.
 
 
<br>
 
<br>
==Opis szczytu==
+
==Opis==
W literaturze przewodnikowej i na mapach pojawiają się różne wysokości szczytu. <br>
+
Przebiegają na długości 35 km z północnego zachodu na południowy wschód, od doliny Bobru do doliny Bystrzycy.
Witold Henryk Paryski podawał w przewodniku wspinaczkowym 2404 m, w Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej 2410 m, Arno Puškáš w przewodniku wspinaczkowym 2398 m.<br>  
+
<br>
Władysław Cywiński skwitował to zdaniem Geodeci mają przyszłość! i podał wysokość 2410 m.<br>  
+
==Położenie==
Wykonane w latach 2012 i 2018 pomiary lidarowe określiły wysokość wierzchołka na 2405 m.<br>
+
Od południa, poprzez dolinę Leska i Kotlinę Wałbrzyską graniczą z Górami Kamiennymi i Kotliną Kamiennogórską, a od zachodu z Górami Lisimi będącymi grzbietem Rudaw Janowickich.<br>  
Wznosi się nad dwiema dolinami walnymi; po polskiej stronie jest to Dolina Rybiego Potoku, po słowackiej Dolina Mięguszowiecka.
+
Na północnym zachodzie docierają aż do Gór Kaczawskich.<br>  
<br>  
+
Na północy przechodzą płynnie w Pogórze Wałbrzyskie, a na wschodzie w dolinie Bystrzycy łączą się z Górami Sowimi.
==Przyroda==
+
<br>
Na północnych stokach Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego następuje obniżenie dolnej granicy piętra turniowego.<br>
+
==Rzeźba terenu==
Schodzi ono tutaj prawie do poziomu Siodła za Kazalnicą. <br>
+
Góry Wałbrzyskie składają się z kilku części. Są to:<br>
Obok roślin typowych dla granitowego podłoża pojawiają się rośliny wapieniolubne, co jest osobliwością w Tatrach Wysokich.<br>
+
* Masyw Trójgarbu i Krąglaka,
Z tego względu w lipcu 1923 r. szczyt ten był obiektem badań V Międzynarodowej Wycieczki Fitogeograficznej.<br>  
+
* Masyw Chełmca,
Przewodniczył jej Bogumił Pawłowski. Pisał on: Flora Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego jest jedną z najbogatszych na wysokich wierzchołkach Tatr. To bogactwo jest wynikiem daleko posuniętego rozpadu skał, a także obfitego nawodnienia stoków, co sprzyja rozwojowi roślin wapieniolubnych.<br>
+
* Kotlina Wałbrzyska,
Na skałach Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego rośnie ponad 70 gatunków roślin kwiatowych, w tym dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: warzucha tatrzańska i skalnica odgiętolistna.  
+
* Góry Czarne,
 +
* Rybnicki Grzbiet.
 +
<br>
 +
==Szczyty==
 +
Najwyższym szczytem jest Borowa – 853 m n.p.m.  
 +
Wybitnymi szczytami są także Chełmiec i Trójgarb, które przez co najmniej kilkadziesiąt dni w roku są widoczne i łatwo rozpoznawalne z odległego o 60 kilometrów w linii prostej Wrocławia.  
 +
Inne szczyty to Kozioł – 774 m n.p.m., Wołowiec – 776 m n.p.m., Mały Wołowiec – 720 m n.p.m.
 +
<br>
 +
==Budowa geologiczna==
 +
Góry Wałbrzyskie leżą na obszarze zewnętrznej, północnej części niecki śródsudeckiej, w której warstwy skalne zapadają ku środkowi (tutaj ku południowi). Zbudowane są ze skał osadowych, głównie piaskowców, zlepieńców i łupków oraz wulkanicznych – porfirów, melafirów i ich tufów. Skały te powstały w karbonie i permie. W górnym karbonie powstały złoża węgla kamiennego, a w mezozoiku – żyłowe złoża barytu. Powierzchnie wysoczyzn pokrywają plejstoceńskie lessy, natomiast zbocza gór plejstoceńskie i holoceńskie rumosze skalne i gliny zboczowe[2].  
 +
 
 
<br><br><br>
 
<br><br><br>
 
{{najwyższe szczyty w polsce}}
 
{{najwyższe szczyty w polsce}}

Wersja z 23:54, 12 mar 2022

Kontynent Europa
Państwo Flaga-polski22px.png   Polska
Flaga-slowacja22px.png   Słowacja
Położenie
Wysokość 2405 m n.p.m.
Pasmo Tatry, Karpaty

Góry Wałbrzyskie (332.42, niem. Waldenburger Bergland, też Waldenburger Gebirge) – pasmo górskie w Sudetach Środkowych, w całości w Polsce; najwyższy szczyt – Borowa, 853 m n.p.m.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Przebiegają na długości 35 km z północnego zachodu na południowy wschód, od doliny Bobru do doliny Bystrzycy.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Od południa, poprzez dolinę Leska i Kotlinę Wałbrzyską graniczą z Górami Kamiennymi i Kotliną Kamiennogórską, a od zachodu z Górami Lisimi będącymi grzbietem Rudaw Janowickich.
Na północnym zachodzie docierają aż do Gór Kaczawskich.
Na północy przechodzą płynnie w Pogórze Wałbrzyskie, a na wschodzie w dolinie Bystrzycy łączą się z Górami Sowimi.

Rzeźba terenu[edytuj | edytuj kod]

Góry Wałbrzyskie składają się z kilku części. Są to:

  • Masyw Trójgarbu i Krąglaka,
  • Masyw Chełmca,
  • Kotlina Wałbrzyska,
  • Góry Czarne,
  • Rybnicki Grzbiet.


Szczyty[edytuj | edytuj kod]

Najwyższym szczytem jest Borowa – 853 m n.p.m. Wybitnymi szczytami są także Chełmiec i Trójgarb, które przez co najmniej kilkadziesiąt dni w roku są widoczne i łatwo rozpoznawalne z odległego o 60 kilometrów w linii prostej Wrocławia. Inne szczyty to Kozioł – 774 m n.p.m., Wołowiec – 776 m n.p.m., Mały Wołowiec – 720 m n.p.m.

Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]

Góry Wałbrzyskie leżą na obszarze zewnętrznej, północnej części niecki śródsudeckiej, w której warstwy skalne zapadają ku środkowi (tutaj ku południowi). Zbudowane są ze skał osadowych, głównie piaskowców, zlepieńców i łupków oraz wulkanicznych – porfirów, melafirów i ich tufów. Skały te powstały w karbonie i permie. W górnym karbonie powstały złoża węgla kamiennego, a w mezozoiku – żyłowe złoża barytu. Powierzchnie wysoczyzn pokrywają plejstoceńskie lessy, natomiast zbocza gór plejstoceńskie i holoceńskie rumosze skalne i gliny zboczowe[2].