Mięguszowiecki Szczyt
| Kontynent | Europa | ||
| Państwo |  Polska Słowacja
| ||
| Położenie | gmina Bukowina Tatrzańska | ||
| Wysokość | 2439 m n.p.m. | ||
| Pasmo | Tatry, Karpaty | ||
Mięguszowiecki Szczyt, Mięguszowiecki Szczyt Wielki 2439 m n.p.m. – szczyt Tatr Wysokich, znajdujący się w grani głównej Tatr na granicy polsko-słowackiej, pomiędzy Cubryną a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2323 m).
Jest drugim co do wysokości szczytem w Polsce i najwyższym z Mięguszowieckich Szczytów (najwyższym na obszarze Polski, gdyby przyjąć za kryterium wysokość jedynie głównego wierzchołka; „polski” wierzchołek Rysów nie jest wierzchołkiem głównym.
Jego północna ściana jest najwyższą ścianą w Tatrach o nachyleniu przekraczającym 45°, osiąga ona 1043 m wysokości.
Alfred Martin w roku 1908 pisał o nim: „Jeden z najpotężniejszych i najpiękniejszych szczytów, jakie mają Tatry Wysokie”.
Mięguszowiecki Szczyt wznosi się nad dwiema walnymi dolinami.
Po polskiej, północnej stronie jest to Dolina Rybiego Potoku, po południowej, słowackiej Dolina Hińczowa będąca jednym z pięter Doliny Mięguszowieckiej.
Od nazwy tej ostatniej doliny pochodzi nazwa Mięguszowieckich Szczytów i innych okolicznych obiektów, nazwa zaś doliny pochodzi od wsi Mięguszowce, do której niegdyś należały te tereny.Doliny Mięguszowieckiej
W środowisku wspinaczkowym potocznie szczyt jest zwany Mięguszem lub określany skrótem MSW.
Opis szczytu[edytuj | edytuj kod]
Szczyt ma dwa wierzchołki: zachodni (główny) i wschodni niższy 2427 m, rozdzielone Mięguszowiecką Szczerbą.
Poniżej wschodniego wierzchołka, w grani opadającej na Mięguszowiecką Przełęcz Wyżnią, wznosi się Mięguszowiecka Baszta 2410 m, oddzielona od kopuły szczytowej Mięguszowiecką Szczerbinką.
Turystyka i taternictwo[edytuj | edytuj kod]
Mięguszowiecki Szczyt jest jednym z nielicznych tatrzańskich szczytów, na których wejście najłatwiejszą nawet droga graniczy już z taternictwem.
Drogi prowadzące w masywie Mięguszowieckich Szczytów nie są znakowane ani ubezpieczone żadnymi sztucznymi ułatwieniami, są mylne, zawikłane i przepaściste.
Dostępne są jedynie dla taterników oraz bardzo wprawnych turystów górskich z dobrą orientacją w terenie.
Ci ostatni mogą zdobyć Mięguszowiecki Szczyt dwiema najłatwiejszymi drogami. Są one jednak trudniejsze, niż ścieżka Orlej Perci.
Na takie samodzielne zdobycie tego szczytu mogą pozwolić sobie tylko nieliczni, pozostali mogą go zdobyć z przewodnikiem tatrzańskim.
Najłatwiejsza droga na Mięguszowiecki Szczyt prowadzi z Doliny Hińczowej przez Hińczową Przełęcz, oprócz niej są jeszcze dwie inne, względnie łatwe drogi.