Jałowiec Sabiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
 
Linia 26: Linia 26:
 
==Morfologia==
 
==Morfologia==
 
'''Pokrój'''<br>
 
'''Pokrój'''<br>
Płożący się nisko po ziemi, silnie rozrastający się wszerz krzew. Pędy niemal okrągłe na przekroju, rozgałęzione miotełkowato.
+
Płożący się nisko po ziemi, silnie rozrastający się wszerz [[krzew]]. Pędy niemal okrągłe na przekroju, rozgałęzione miotełkowato.
 
<br>
 
<br>
'''Liście'''<br>
+
'''[[Liść|Liście]]'''<br>
 
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście łuskowate trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, tępe. Mają długość 1–3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato. Liście igiełkowate tylko na młodych pędach, osiągają do 4 mm długości.
 
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście łuskowate trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, tępe. Mają długość 1–3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato. Liście igiełkowate tylko na młodych pędach, osiągają do 4 mm długości.
 
<br>
 
<br>
'''Szyszki'''<br>
+
'''[[Szyszka|Szyszki]]'''<br>
 
Wykształcają się jako szyszkojagody. Zawierają dwa nasiona. Wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce, dojrzałe są czarne.
 
Wykształcają się jako szyszkojagody. Zawierają dwa nasiona. Wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce, dojrzałe są czarne.
 
<br>
 
<br>

Aktualna wersja na dzień 11:12, 25 lis 2022

Jałowiec Sabiński
Jalowiec-sabinski.jpg
Królestwo Rośliny
Rząd Cyprysowce
Rodzina Cyprysowate
Wysokość Płożący

Jałowiec Sabiński, jałowiec sawina – gatunek krzewu iglastego należący do rodziny cyprysowatych. Znany też pod nazwą jałowiec sabina. Rośnie na obszarach górskich w Eurazji. Zawiera trujący sabinol o nieprzyjemnym zapachu wyczuwalnym po roztarciu gałązek. Często jest uprawiany jako roślina ozdobna.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Płożący się nisko po ziemi, silnie rozrastający się wszerz krzew. Pędy niemal okrągłe na przekroju, rozgałęzione miotełkowato.
Liście
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście łuskowate trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, tępe. Mają długość 1–3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato. Liście igiełkowate tylko na młodych pędach, osiągają do 4 mm długości.
Szyszki
Wykształcają się jako szyszkojagody. Zawierają dwa nasiona. Wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce, dojrzałe są czarne.

Rozmieszczenie[edytuj | edytuj kod]

Jego ojczyzną są góry południowej Europy oraz Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Kaukazu, a także Afryka Północna. W Polsce roślina bardzo rzadka na naturalnych stanowiskach. Gatunek rósł na czterech stanowiskach w Pieninach na Facimiechu, Głowie Cukru, Sokolicy i Bystrzyku. W 2008 jego potwierdzone stanowiska znajdowały się tylko w Pieninach Centralnych: na skałach Facimiecha, Głowy Cukru i Piecków.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Krzew, nanofanerofit. W Polsce występuje jako relikt trzeciorzędowy. Rośnie w szczelinach skał wapiennych na nasłonecznionych, trudno dostępnych, południowych stokach. Szyszkojagody dojrzewają w drugim roku. Największą zdolność kiełkowania uzyskują po ciepło-chłodnej stratyfikacji i podsuszeniu. Charakterystyczny dla jałowca sabińskiego jest silny i nieprzyjemny zapach spowodowany obecnością sabinolu. Liczba chromosomów 2n = 22.
Cała roślina jest bardzo silnie trująca. Powoduje mdłości, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, duszności, skurcze macicy i paraliż układu nerwowego. Już 6 kropli olejku z tego jałowca uważane jest za dawkę śmiertelną.