Sieweczka Obrożna: Różnice pomiędzy wersjami

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 48: Linia 48:
 
; Głos: Głos przypomina flet – „tjui”, jest jak lekkie gwizdanie. Tokujący samiec śpiewa w czasie lotów nad otwartymi przestrzeniami, przekręcając się co jakiś czas na drugą stronę tak, że widać jej raz biały brzuch, a raz brązowy wierzch. Wydaje wtedy przeciągłe, jodłujące „takalii takalii takalii...”
 
; Głos: Głos przypomina flet – „tjui”, jest jak lekkie gwizdanie. Tokujący samiec śpiewa w czasie lotów nad otwartymi przestrzeniami, przekręcając się co jakiś czas na drugą stronę tak, że widać jej raz biały brzuch, a raz brązowy wierzch. Wydaje wtedy przeciągłe, jodłujące „takalii takalii takalii...”
  
==Wymiary średnie==
+
==Środowisko==
 +
Piaszczyste, pokryte ubogą roślinnością odludne brzegi mórz i rzek na otwartych przybrzeżnych nizinach. W tundrze zasiedla okolice jezior i rzek o piaszczystych brzegach, poza tym niskie pastwiska oraz łąki. W czasie przelotów widywana nad wodami śródlądowymi, również nieporośniętymi roślinnością.
  
 +
==Pożywienie==
 +
Głównie owady, a także inne drobne bezkręgowce. Dieta jest podobna do tej preferowanej przez sieweczkę rzeczną, ale sieweczka obrożna nie wypłasza swych ofiar dreptaniem.
 
<br><br>
 
<br><br>
 
{{ptaki rząd siewkowe}}
 
{{ptaki rząd siewkowe}}
 
[[Category:Ptaki w Polsce]]
 
[[Category:Ptaki w Polsce]]

Wersja z 10:12, 27 lip 2022

Sieweczka Obrożna
Królestwo Zwierzęta
Gromada Ptaki
Rząd Siewkowe
Rodzina Bekasowate
Gatunek Sieweczka Obrożna
Długość ciała 29–32 cm samiec,
22–26 cm samica.
Rozpietość skrzydeł 44–59 cm.
Masa ciała 70–255 g.

Sieweczka Obrożna, lądowiec – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Wygląd zewnętrzny
Samiec w upierzeniu godowym ma białą głowę, szyję i spód ciała. Przód głowy i pokrywy uszne czarne. Czarna także obroża na szyi. Wierzch głowy, grzbiet i skrzydła brązowoszare. Nogi i krótki dziób pomarańczowe. Jedynie koniec dzioba czarny. Wokół oczu wąskie żółte obrączki, słabo widoczne.
Samica podobna do samca, ale o węższych czarnych pasach na głowie, przy czym czerń ma często domieszkę brunatnych piór. Samica nie ma żółtych obrączek ocznych. U obu płci na wierzchniej stronie skrzydeł znajduje się biały pas.
Osobniki młodociane zamiast barwy czarnej mają brązowoszarą, a na szyi nie mają pełnej obroży, a jedynie półobrożę. Nie mają obrączki powiekowej, ale wyraźny pasek nad okiem.
Podgatunek C. h. tundrae jest mniejszy, o ciemniejszym wierzchu i bledszym dziobie.
W porównaniu do bardzo podobnej sieweczki rzecznej jest bardziej krępa, a nogi wydają się krótsze. Ma też większy obszar zajęty przez czarną plamę na głowie i nie jest ona obrzeżona na biało. Nad okiem jest tylko jedna biała plamka. Ponadto sieweczka rzeczna ma ciemny dziób, wyraźną jaskrawożółtą obrączkę powiekową i blade nogi; nie ma natomiast białego paska na skrzydłach, widocznego w locie.
Innym podobnym gatunkiem jest sieweczka morska – ma jednak przerwany czarny pas na piersiach, a dwie pary sterówek zewnętrznych są białe .
Rozmiary
długość ciała 18–20 cm, rozpiętość skrzydeł 48–57 cm
Masa ciała
42–78 g
Głos
Głos przypomina flet – „tjui”, jest jak lekkie gwizdanie. Tokujący samiec śpiewa w czasie lotów nad otwartymi przestrzeniami, przekręcając się co jakiś czas na drugą stronę tak, że widać jej raz biały brzuch, a raz brązowy wierzch. Wydaje wtedy przeciągłe, jodłujące „takalii takalii takalii...”

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Piaszczyste, pokryte ubogą roślinnością odludne brzegi mórz i rzek na otwartych przybrzeżnych nizinach. W tundrze zasiedla okolice jezior i rzek o piaszczystych brzegach, poza tym niskie pastwiska oraz łąki. W czasie przelotów widywana nad wodami śródlądowymi, również nieporośniętymi roślinnością.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Głównie owady, a także inne drobne bezkręgowce. Dieta jest podobna do tej preferowanej przez sieweczkę rzeczną, ale sieweczka obrożna nie wypłasza swych ofiar dreptaniem.