Czajka Zwyczajna

Czajka Zwyczajna
Królestwo	Zwierzęta
Gromada	Ptaki
Rząd	Siewkowe
Rodzina	Sieweczkowate
Gatunek	Czajka Zwyczajna
Długość ciała	30–35 cm.
Rozpietość skrzydeł	65–85 cm.
Masa ciała	130–330 g.

Czajka Zwyczajna, czajka, czajka pospolita – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych. Jeden z bardziej rozpowszechnionych ptaków błotnych. Nie wyróżnia się podgatunków. Jest to gatunek bliski zagrożenia.

Zasięg występowania

Czajka zamieszkuje niemal całą Europę i umiarkowaną strefę Azji aż po Pacyfik. Zimuje w Europie Zachodniej, na wyspach wschodniego Atlantyku, w północnej Afryce, basenie Morza Śródziemnego, na Bliskim i Dalekim Wschodzie oraz w Indiach.
W Polsce występuje w całym kraju, choć nierównomiernie, bo najliczniej na wschodzie. Pojawia się też w niższych partiach gór. Zachodnio- i południowoeuropejskie populacje są osiadłe, ma na to wpływ łagodny klimat. Przeloty marzec–kwiecień oraz czerwiec i późniejsze miesiące.

Morfologia

Wygląd

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej przód głowy, szyi i wole czarne. Wierzch głowy również czarny, z potylicy wyrastają długie pióra tworzące charakterystyczny czub. U samca ma on 8–10 cm, u samicy tylko 5–7 cm. Boki głowy, pierś i brzuch białe. Wierzch ciała czarny z zielonkawym połyskiem, skrzydła czarne z połyskiem purpurowym. Pokrywy podogonowe rdzawe. W poprzek piersi ciągnie się czarny pas. Ogon biały, zaokrąglony, z czarną plamą na końcu. Na czarnych piórach głowy, szyi i piersi samicy widnieją drobne białe kropeczki. W locie charakterystyczna sylwetka – zgięte, zaokrąglone od tyłu skrzydła od białego spodu lub wierzchu wyglądają jak litera „M”, zakończone są czarnym upierzeniem. Leci z prędkością 50 km/h. W szacie spoczynkowej zacierają się granice między białymi i czarnymi plamami, a głowa i podgardle stają się białawe. Młode osobniki są bardziej brązowe z bardzo krótkim czubkiem na głowie. Jest wielkości gołębia, ale ma znacznie dłuższe nogi.

Wymiary średnie

długość ciała ok. 30–35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 65–85 cm
masa ciała ok. 130–330 g

Ekologia i zachowanie

Biotop

Bagna, wilgotne łąki, pastwiska, spuszczone stawy i brzegi zbiorników wodnych, jak również na suchych polach uprawnych, przy czym w pobliżu musi znajdować się woda. Unika wszelkich nierówności terenów jak pagórki czy zadrzewienia i krzewy zasłaniające widoczność, dlatego spotkać ją można na zupełnie odkrytym obszarze.

Toki

Na lęgowiska wracają wcześnie, bo już w lutym i marcu wraz ze skowronkami zwiastującymi wiosnę. W okresie godowym w marcu samiec wykonuje akrobatyczne loty godowe z widowiskowymi skokami. Czajka bije wtedy gwałtownie skrzydłami, na przemian wzbijając się i opadając. W powietrzu odwraca się na plecy, robi pętlę, a towarzyszy temu świst skrzydeł i wydawany przenikliwy krzyk „kui kui kiuih kiuih”. Różni się on od ostrzegawczego okrzyku, dźwięcznego „kiwit kiwit”. Toki kończą się na ziemi, gdzie partnerzy biegają, kiwają się, kłaniają się sobie i rozpościerają ogony. W tym samym czasie samiec szykuje kilka jamek, a samica wybiera tę, która będzie przyszłym gniazdem. Samce mogą być monogamistami, jak również żyć w poligamii i posiadać do 4 partnerek. W drugim wypadku samiec wysiaduje gniazdo każdej partnerki po trochu.

Gniazdo

Nieosłonięte zagłębienie w ziemi w otoczeniu niskich roślin, wyścielone skąpo trawą. Czasem tworzy kolonie lęgowe.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu–maju 4 (bardzo rzadko 3 lub 5) brązowożółte jaja w ciemniejsze plamy. W gnieździe jaja ułożone są ostrzejszymi końcami do środka.

Okres lęgowy

Jaja wysiadywane są przez okres 21–28 dni przez obydwoje rodziców, którzy w razie zagrożenia atakują drapieżnika z powietrza. Agresję przejawiają również, gdy chodzi o ochronę młodych. Wrzeszczą wtedy przeraźliwie i dziobią napastnika. Mogą nawet gonić drapieżnika i ofiarnie walczyć mimo poniesionych ran. W puchu pisklęta mają biały kołnierzyk na karku, od góry obrzeżony na czarno. Pisklęta, zagniazdowniki, kilka godzin po wykluciu biegają i zdobywają pokarm. Usamodzielniają się po 5 tygodniach, kiedy to umieją już latać. Włóczą się wtedy stadami po okolicy. Dojrzewają w pierwszym roku życia.

Najdłużej żyjąca czajka, której wiek oznaczył człowiek, miała 18 lat.

Pożywienie

Owady i inne małe bezkręgowce jak pająki, robaki i mięczaki. Wyjątkowo zdarzają się małe ryby i żaby, również nasiona i źdźbła traw.

Pokarmu wyszukuje wśród niskiej roślinności lub na terenach zupełnie osłoniętych, zbierając go lub wydłubując z ziemi. Żeruje spokojnie chodząc lub podbiegając.

Rząd Siewkowe

---

Rodzina Sieweczkowate:

Sieweczka Obrożna - Sieweczka Rzeczna - Czajka Zwyczajna.

Rodzina Bekasowate:

Kulik Wielki - Rycyk - Batalion - Słonka Zwyczajna - Dubelt - Bekas Kszyk - Brodziec Piskliwy - Samotnik - Krwawodziób.

Rodzina Mewowate:

Mewa Śmieszka - Mewa Mała - Mewa Siwa - Mewa Srebrzysta - Mewa Białogłowa - Rybitwa Rzeczna - Rybitwa Białoczelna - Rybitwa Białowąsa - Rybitwa Czarna - Rybitwa Białoskrzydła.