Muflon Śródziemnomorski
| ||
Królestwo | Zwierzęta | |
Gromada | Ssaki | |
Rodzina | Wołowate | |
Gatunek | Muflon Śródziemnomorski | |
Długość ciała | 70–90 cm. | |
Wysokość ciała | 60–75 cm. | |
Masa ciała | owca 25–35 kg. tryk 35–40 kg. | |
| ||
Muflon Śródziemnomorski – podgatunek owcy domowej, ssaka łożyskowego z rodziny wołowatych. Pierwotnie występował tylko na Korsyce i Sardynii, później został introdukowany w wielu miejscach Europy. Najmniejszy przedstawiciel dzikich owiec.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występujące w Europie muflony stanowią jedną z form gatunku Ovis aries, pierwotnie zasiedlającego obszary od Azji Mniejszej po wschodnie obszary Iranu.
Prawdopodobnie zostały one około 8000 lat temu celowo lub przypadkowo introdukowane na niektórych wyspach Morza Śródziemnego, w tym na Korsyce i Sardynii.
Na bazie reliktowych populacji z obu wymienionych wysp dokonano w późniejszych czasach introdukcji muflonów na terenach kontynentalnej części Europy.
Muflon europejski, występujący na Korsyce i Sardynii, żyje w otwartych górskich terenach, na kamienistych, suchych zboczach.
Tutaj był zawsze najbardziej zagrożony przez niekontrolowane polowania i kłusownictwo. Wydaje się, że tylko ścisłe przepisy dotyczące polowań i ponowne wprowadzenie ochrony powoli stabilizują jego zasoby.
Na Korsyce, gdzie od 1953 r. zakazano polowania na muflony, w 1967 r. było tylko 180 muflonów, ale do 2010 r. populacja wzrosła do 800 osobników.
Na Sardynii około 1955 r. populacja liczyła około 700 zwierząt, w 1967 r. tylko około 300 okazów. Programy ochrony zwiększyły populację do ponad 1000 osobników do 1980 roku. W 2015 r. na Sardynii naliczono około 6000 muflonów.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Długość ciała
70–90 cm
- Długość ogona
zwanego chwostem: ok. 6–10 cm
- Wysokość w kłębie
60–75 cm
- Rogi
u samców długie, kręcone, o długości 50–80 cm, u samic nie występują, lub osiągają długość maksymalnie rzędu 10 cm
- Masa ciała
owca 25–35 kg, tryk 35–40 kg
- Ubarwienie
Ubarwienie tryków zwane inaczej wełną lub runem jest jasne, szata zimowa jest bardziej brązowa. Samce posiadają często tzw. siodło, charakterystyczną białą plamę na bokach ciała. Podbrzusze, lustro na zadzie i wewnętrzne strony nóg są białe. Wełna muflona, z wyjątkiem włosów na podgardlu, jest stosunkowo krótka.
- Rogi
Charakterystyczne, duże, skręcone ślimakowato. Samice nie mają rogów, ewentualnie małe i skierowane do tyłu. U samców proces ich wzrostu jest stopniowy. Już po urodzeniu uwypuklają się na kości czołowej możdżenie.
Po miesiącu zaczyna przyrastać rogowa pochwa. Na początku zimy rogi osiągają 15–20 cm, a ich wzrost zatrzymuje się. Na tym etapie zaznacza się wyraźnie pierścień roczny. W następnym roku rozwija się 11-13 zgrubień.
Rogi przyrastają o kolejne 20 cm. Z nadejściem zimy wzrost znowu ustaje. Taki cykl powtarza się przez 4–5 lat, dopóki rogi nie skręcą się ślimakowato. Groty rogów zaczynają wtedy dosięgać gardła czy nawet przedniej części pyska. W żargonie myśliwskim rogi nazywają się ślimy.
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Żywi się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami. Zimą zadowala się suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i porostami.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Okres godowy u nich przypada na okres od października do grudnia, lub nawet od sierpnia do stycznia. Ciąża, po której rodzi się zazwyczaj jedno jagnię, trwa 22 tygodnie. Samica karmi młode mlekiem przez okres 4–5 miesięcy.
Rodzina Wołowate: | Żubr Europejski - Muflon Śródziemnomorski - Kozica Tatrzańska. |
Rodzina Świniowate: | Dzik Euroazjatycki. |
Rodzina Jeleniowate: | Łoś Euroazjatycki - Sarna Europejska - Jeleń Szlachetny - Daniel Zwyczajny. |