Jastrząb Zwyczajny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 45: Linia 45:
 
<br>
 
<br>
  
==Morfologia i rozpoznawanie==
+
==Wygląd zewnętrzny==
 +
Dorosłe osobniki mają wierzch ciała szaropopielaty, a spód jasny w poprzeczne, szare, faliste prążki. Pręgowane podogonie z jasną plamą u nasady. <br>
 +
Sterówki wachlarzowate. Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Utworzona jest, podobnie jak u innych ptaków drapieżnych, z kostnej tarczki nadocznej, która ma chronić oko ptaka w czasie lotu od oślepienia.<br>
 +
Tęczówka jaskrawożółta do pomarańczowej lub czerwonej, ciemniejsza u samców niż u samic oraz u starszych ptaków. <br>
 +
Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do samic jastrzębia rozmiarami myszołowem.<br> Jastrzębia głowa ma charakterystyczny profil – zagięty dziób prosty u nasady skierowany jest ku przodowi, inaczej niż ma to miejsce u papug i sów, gdzie dzioby już od nasady są hakowato wygięte.<br>
 +
Samiec jest niewiele większy od samicy krogulca, ma łupkowoszary wierzch i biały spód z ciemnymi prążkami. Podgatunki z Syberii i Kamczatki są prawie w całości białe.
 +
<br>
  
<br>
 
 
==Wymiary==
 
==Wymiary==
  

Wersja z 17:42, 3 sie 2022

Jastrząb Zwyczajny
Bielik533.gif
Królestwo Zwierzęta
Gromada Ptaki
Rząd Szponiaste
Rodzina Jastrzębiowate
Gatunek Jastrząb Zwyczajny
Długość ciała 74–92 cm.
Rozpietość skrzydeł 193–244 cm.
Masa ciała samice 4,1–6,9 kg,
samce 3,1–5,4 kg.

Jastrząb Zwyczajny, jastrząb, jastrząb gołębiarz, kastruba – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje strefę lasów borealnych i liściastych zrzucających liście na północnej półkuli. Zasiedla Europę, Azję, Amerykę Północną, Afrykę Północną. Gatunek osiadły, częściowo koczujący poza okresem lęgowym – ptaki z zimniejszych rejonów Ameryki Północnej, północnej Skandynawii i północnej Azji przelatują na niewielkie dystanse w obszary o nieco łagodniejszym klimacie.

W Polsce nieliczny ptak lęgowy i zimujący, miejscami bardzo nieliczny[7]. Według szacunków Monitoringu Ptaków Drapieżnych, w latach 2013–2018 populacja jastrzębia na terenie kraju liczyła 4900–6300 par lęgowych[8]. Spotkać go można w całym kraju, również w górach. W Europie Środkowej to ptak osiadły. Do jej południowo-zachodniej części zimą przylatują jastrzębie z północno-wschodnich rejonów.

Jeszcze do lat 60. XX w. był to ptak dość liczny i rozpowszechniony w Polsce. Jednak przez kolejne 20 lat przeżywał skokowe spadki liczebności i dopiero od lat 80. rozpoczęła się odbudowa populacji. Obecnie licznie zasiedla polskie nizinne lasy liściaste i góry do 1000 m n.p.m. Najliczniejsze stanowiska występują na Śląsku i w Wielkopolsce, gdzie liczbę osobników szacuje się na 800 par. Najrzadszy jest w ubogich, nizinnych borach i w górskich lasach[9].

Wygląd zewnętrzny[edytuj | edytuj kod]

Dorosłe osobniki mają wierzch ciała szaropopielaty, a spód jasny w poprzeczne, szare, faliste prążki. Pręgowane podogonie z jasną plamą u nasady.
Sterówki wachlarzowate. Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Utworzona jest, podobnie jak u innych ptaków drapieżnych, z kostnej tarczki nadocznej, która ma chronić oko ptaka w czasie lotu od oślepienia.
Tęczówka jaskrawożółta do pomarańczowej lub czerwonej, ciemniejsza u samców niż u samic oraz u starszych ptaków.
Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do samic jastrzębia rozmiarami myszołowem.
Jastrzębia głowa ma charakterystyczny profil – zagięty dziób prosty u nasady skierowany jest ku przodowi, inaczej niż ma to miejsce u papug i sów, gdzie dzioby już od nasady są hakowato wygięte.
Samiec jest niewiele większy od samicy krogulca, ma łupkowoszary wierzch i biały spód z ciemnymi prążkami. Podgatunki z Syberii i Kamczatki są prawie w całości białe.

Wymiary[edytuj | edytuj kod]

Siedlisko[edytuj | edytuj kod]