Wodnik Zwyczajny

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Wodnik Zwyczajny
Królestwo Zwierzęta
Gromada Ptaki
Rząd Żurawiowe
Rodzina Chruściele
Gatunek Wodnik Zwyczajny
Długość ciała 95–125 cm
Rozpietość skrzydeł 180–200 cm
Masa ciała samce 5,1–6,1 kg, samice 4,5–5,9 kg

Wodnik Zwyczajny, wodnik – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny chruścieli, zamieszkujący Europę, Azję i północną Afrykę.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Cechy gatunku
Jest mniejszy od kokoszki, a większy od zielonki. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, oprócz tego, że podgardle samicy jest jaśniejsze, a pierś brunatnawa. Wierzch ciała oliwkowobrązowy z czarnymi plamami, spód, boki głowy i szyja bez karku szare, boki w poprzeczne biało-czarne pasy. Dziób długi, cienki, czerwony i lekko zagięty w dół. Młodociane i ptaki w upierzeniu spoczynkowym mają kolory bardziej stonowane z brązowawym odcieniem. Pisklęta czarne z czerwoną plamką na potylicy.
Wymiary średnie
  • Długość ciała ok. 20–30 cm
  • Rozpiętość skrzydeł ok. 40–45 cm
  • Masa ciała ok. 70–190 g


Tryb życia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Wodnik prowadzi bardzo skryty tryb życia – częściej można go usłyszeć, niż zobaczyć. Wynika to też z tego, że aktywny jest wieczorami. Odzywa się melodyjnym „guik” lub „pit”, a na wiosnę i jesienią jego głos jest piskliwy, powtarzane przez kilka ptaków naraz „kruif” podobne do kwiku świni. Samce śpiewają nocami i o zmierzchu, a samice z kończącym długim trelem. Odgłosem ostrzegawczym jest nagłe i powtarzane „cik”.
Zręcznie przeciska się między gęstwinami roślin, unikając terenów odkrytych. Chodząc i żerując ma zadarty krótki ogon do góry. Mniej znanym faktem jest to, że doskonale pływa, a w razie niebezpieczeństwa nawet nurkuje. Lata natomiast niechętnie. W locie widać jego krótkie zaokrąglone skrzydła i zwisające nogi.

Toki[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze pieśni godowe można usłyszeć już pod koniec lutego, ale lęgowiska zajmowane są w marcu i kwietniu. Obie płci odnajdują się za pomocą słuchu, co wynika z tego, że ich pieśni się różnią.
Gdy się dobiorą w pary, następuje trzytygodniowy okres toków, kiedy często kopulują i przejawiają specyficzne zachowania służące podtrzymaniu więzi.
Są to m.in. biegania tokowe, gdzie samiec głośno gdacząc biegnie za samicą, drapanie w tym samym miejscu z dziobami obojga partnerów złożonymi obok siebie lub wzajemne drapanie się po karku i szyi.
Toki wieńczy spuszczona głowa samca z nastroszonymi piórami wskazująca samicy miejsce na założenie gniazda.
W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, składając w marcu – sierpniu 4 do 12 kremowożółtych cętkowanych jaj.

Rząd Żurawiowe