Żuraw Zwyczajny
|
| ||
 | ||
| Królestwo | Zwierzęta | |
| Gromada | Ptaki | |
| Rząd | Żurawiowe | |
| Rodzina | Żurawie | |
| Gatunek | Żuraw zwyczajny | |
| Długość ciała | 95–125 cm | |
| Rozpietość skrzydeł | 180–200 cm | |
| Masa ciała | samce 5,1–6,1 kg, samice 4,5–5,9 kg | |
Żuraw (zwyczajny) - zamieszkujący północną i środkową część Eurazji. Do niedawna można go było spotkać w całej Europie.
W wyniku osuszania podmokłych lasów zniszczono jego lęgowiska i obecnie na południe od Bałtyku i na południu Europy występuje tylko wyspowo.
W Polsce nieliczny lub bardzo nieliczny ptak lęgowy niżu, lokalnie średnio liczny. Według szacunków Monitoringu Flagowych Gatunków Ptaków,
w latach 2010–2012 populacja żurawia w Polsce liczyła 20–22 tysięcy par lęgowych, najliczniej występuje na północy i zachodzie kraju. Liczny na przelotach, zimuje wyjątkowo.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Sylwetka wysmukła, wyprostowana. Większy od bociana i łatwo od niego odróżnialny po długich, zwisających w kształcie pióropusza ozdobnych piórach na ogonie i grzbiecie. Są to wydłużone, pokarbowane lotki III rzędu.
Upierzenie godowe żurawia jest popielate, a końcówki skrzydeł czarne. Górna część głowy koloru karminowego, boki białe, czoło i przód długiej szyi czarne.
Latem często wierzch ciała robi się brązowawy od wcieranego szlamu lub żelazistej wody torfowisk.
Młode są brunatne bez plam na głowie i ozdobnych piór.
Długość ciała ok. 95–125 cm; rozpiętość skrzydeł 180–200 cm, a nawet do 240 cm.
Masa ciała samce 5,1–6,1 kg, samice 4,5–5,9 kg.
Podczas przelotów stada lecą w kluczach lub skośnych szeregach i wydają donośny głos zwany klangorem, przypominający głos trąbki. Jest on słyszalny w promieniu kilku kilometrów.
W locie wyciąga szyję i nogi podobnie jak bocian. Uderza skrzydłami powolnie, majestatycznie. Przy poruszaniu się po powierzchni ziemi ruchy ma płynne, powolne. Bardzo płochliwy i czujny.
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Środowisko to rozległe bagna wśród lasów, torfowiska, wrzosowiska, nad jeziorami i starorzeczami. Zwykle w oddaleniu od siedzib ludzkich, ale żeruje także na łąkach i polach uprawnych.
W Europie Środkowej lęgowiska znajdują się w wilgotnych obniżeniach terenu, np. olsach, torfowiskach wysokich i niskich, zalewanych łąkach i pastwiskach, w strefach przybrzeżnych i coraz częściej w rowach między polami.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Wszystkożerne, ale dominuje pokarm roślinny (w tym nasiona), uzupełniany gryzoniami, owadami i mięczakami. Terytorium żerowania jest bardzo rozległe i na obszarach rolniczych może dochodzić do 120 ha.
Jest szkodnikiem upraw kukurydzy, żerując powoduje duże straty w zasiewach tej rośliny.
| Rodzina Żurawie: | Żuraw Zwyczajny. |
| Rodzina Chruściele: | Wodnik Zwyczajny - Kokoszka Zwyczajna - Łyska Zwyczajna. |