Żbik Europejski

Z Piękno Polskiej Przyrody
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Żbik Europejski
Królestwo Zwierzęta
Gromada Ssaki
Rodzina Kotowate
Gatunek Żbik Europejski
Długość ciała 47,3–65,5 cm.
ogona 25,7–32,6 cm.
Wysokość ciała
Masa ciała 2,35–7,26 kg.
Zasięg Występowania

Żbik Europejski, żbik, żbik szkocki – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów w obrębie rodziny kotowatych, po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku, na podstawie wyglądu kota domowego.
Obecną nazwę nadał żbikowi w 1775 roku niemiecki przyrodnik Schreber, który w Niemczech obserwował zwierzę w naturze.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Żbik europejski występuje w Europie i południowo-zachodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała samic 47,3–57,5 cm, samców 54,7–65,5 cm, długość ogona samic 25,7–32 cm, samców 27,6–32,6 cm; masa ciała samic 2,35–4,68 kg, samców 3,77–7,26 kg.
Sierść gęsta i długa jest barwy żółtawoszarej w ciemne pręgi. Powyżej opuszek, na tylnych kończynach czarne plamy.

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje gęste lasy obszarów górskich. Najlepiej czują się na skraju kompleksów leśnych. Znajdują schronienie wśród drzew, a polują na terenach otwartych: łąkach, śródleśnych polanach, na polach.
Rozwścieczony żbik kładzie uszy płasko po głowie, otwiera szeroko czerwoną paszczę, przeraźliwie parska, jeży sierść i wygina grzbiet w łuk, co sprawia, że olbrzymieje.
Żbiki żywią się małymi ssakami, gryzoniami, ptakami, rybami, żabami, małymi sarnami, jelonkami i jagniętami, a czasem nawet polują na owady.
Ciąża trwa 65–69 dni. Samica rodzi od jednego do czterech młodych. Samice dojrzewają w wieku 10 miesięcy, a samce rok później.


Rząd Drapieżne