Góry Łużyckie: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 36: | Linia 36: | ||
==Najwyższe szczyty== | ==Najwyższe szczyty== | ||
| − | Luż (czes. Luž, górnołuż.<br> | + | * Luż (czes. Luž, górnołuż.<br> |
| − | Łysa, niem. Lausche) 793 m n.p.m. | + | * Łysa, niem. Lausche) 793 m n.p.m. |
==Inne ważne szczyty== | ==Inne ważne szczyty== | ||
| Linia 44: | Linia 44: | ||
Klucz (czes. Klíč, niem. Kleis) 760 m n.p.m.;<br> | Klucz (czes. Klíč, niem. Kleis) 760 m n.p.m.;<br> | ||
Hwozd (czes. Hvozd, niem. Hochwald); 750 m n.p.m.)<br> | Hwozd (czes. Hvozd, niem. Hochwald); 750 m n.p.m.)<br> | ||
| − | Studenec (niem. Kaltenberg; 736 m n.p.m.). | + | Studenec (niem. Kaltenberg; 736 m n.p.m.).<br> |
Zbudowane z górnokredowych piaskowców, spod których na północnym wschodzie odsłaniają się skały metamorficzne proterozoiczne i paleozoiczne oraz skały osadowe permskie i jurajskie. W wielu miejscach starsze skały są poprzebijane kominami trzeciorzędowych bazaltów i fonolitów, z których są zbudowane najwyższe szczyty. | Zbudowane z górnokredowych piaskowców, spod których na północnym wschodzie odsłaniają się skały metamorficzne proterozoiczne i paleozoiczne oraz skały osadowe permskie i jurajskie. W wielu miejscach starsze skały są poprzebijane kominami trzeciorzędowych bazaltów i fonolitów, z których są zbudowane najwyższe szczyty. | ||
Wersja z 11:33, 11 mar 2022
| Kontynent | Europa | ||
| Państwo |  Polska  Czechy
| ||
| Województwo | dolnośląskie | ||
| Najwyższy Szczyt | Smrek 1127 m n.p.m. | ||
| Długość | 55 km | ||
| Powierzchnia | |||
Góry Łużyckie – pasmo górskie w Sudetach, oddzielone Bramą Łużycką od leżących na wschód Gór Izerskich, leżące w Czechach i częściowo w Niemczech, między miastami Uściem nad Łabą, Żytawą a Libercem.
Na północy graniczą z Obniżeniem Żytawsko-Zgorzeleckim i Pogórzem Łużyckim, od wschodu z Grzbietem Jesztedzkim, od południa z Wyżyną Ralską i Średniogórzem Czeskim, a od zachodu z Górami Połabskimi.
Najwyższe szczyty[edytuj | edytuj kod]
- Luż (czes. Luž, górnołuż.
- Łysa, niem. Lausche) 793 m n.p.m.
Inne ważne szczyty[edytuj | edytuj kod]
Pěnkavčí vrch (niem. Finkenkoppe) 792 m n.p.m.;
Jodłowa (czes. Jedlová, niem. Tannenberg) 774 m n.p.m.;
Klucz (czes. Klíč, niem. Kleis) 760 m n.p.m.;
Hwozd (czes. Hvozd, niem. Hochwald); 750 m n.p.m.)
Studenec (niem. Kaltenberg; 736 m n.p.m.).
Zbudowane z górnokredowych piaskowców, spod których na północnym wschodzie odsłaniają się skały metamorficzne proterozoiczne i paleozoiczne oraz skały osadowe permskie i jurajskie. W wielu miejscach starsze skały są poprzebijane kominami trzeciorzędowych bazaltów i fonolitów, z których są zbudowane najwyższe szczyty.
Przez grzbiet Gór Łużyckich przebiega dział wodny oddzielający zlewisko Morza Bałtyckiego i Północnego. W centralnej części gór znajduje się kilka niewielkich jezior oraz kilka sztucznych zbiorników wodnych.
Na podłożu bazaltowym rosną bogate lasy bukowo-jodłowe. Na podłożu piaskowcowym rosną ubogie buczyny. W cieplejszych miejscach zachowały się płaty dąbrów podgórskich. W dolinach potoków występują lasy łęgowe jesionowo-olchowe z bogatą roślinnością zielną. Obecnie duże połacie gór porastają wtórnie wprowadzone przez człowieka bory świerkowe z sosną wejmutką i modrzewiem.
Już od XIII wieku w Górach Łużyckich rozwijało się szklarstwo, natomiast od XV wieku rozwijało się górnictwo i hutnictwo, które z przerwami funkcjonowało do 1911 r.
| Sudety Zachodnie: | Góry Łużyckie - Grzbiet Jesztedzki - Kotlina Liberecka - Góry Izerskie - Góry Kaczawskie - Kotlina Jeleniogórska - Karkonosze - Rudawy Janowickie - Pogórze Karkonoskie. |
| Sudety Środkowe: | Brama Lubawska - Góry Wałbrzyskie - Góry Kamienne - Góry Sowie - Góry Bardzkie - Obniżenie Noworudzkie - Obniżenie Ścinawki - Góry Stołowe - Pogórze Orlickie - Góry Orlickie - Góry Bystrzyckie - Kotlina Kłodzka. |
| Sudety Wschodnie: | Góry Złote - Masyw Śnieżnika - Góry Opawskie - Hanušovická vrchovina - Wysoki Jesionik - Niski Jesionik - Rów Mohelnicki - Wyżyna Zabrzeska. |