Zając Szarak: Różnice pomiędzy wersjami
(Nie pokazano 11 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
Linia 21: | Linia 21: | ||
|- | |- | ||
|style="width: 45%" | '''Długość ciała''' | |style="width: 45%" | '''Długość ciała''' | ||
− | | | + | | Bez ogona 550–680 mm.<br>Długość ogona 75–140 mm. |
|- | |- | ||
|style="width: 45%" | '''Masa ciała''' | |style="width: 45%" | '''Masa ciała''' | ||
− | | | + | | 3,5–5 kg. |
|- | |- | ||
| colspan="3" style="background-color:#00FFFF;" | | | colspan="3" style="background-color:#00FFFF;" | | ||
<center>'''Zasięg Występowania'''</center> | <center>'''Zasięg Występowania'''</center> | ||
|- | |- | ||
− | | colspan="2" | [[Plik:Mapa-zajac- | + | | colspan="2" | [[Plik:Mapa-zajac-szarak.png|center|250px]] |
|- | |- | ||
| colspan="3" style="background-color:#00FFFF;" | | | colspan="3" style="background-color:#00FFFF;" | | ||
|} | |} | ||
− | Zając | + | '''Zając Szarak''' – gatunków ssak z rodziny zającowatych. |
<br> | <br> | ||
==Tryb życia== | ==Tryb życia== | ||
− | + | Zające szaraki są wyłącznie roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią.<br> | |
+ | Wiosną i latem spożywają niewielkie nadziemne części roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inny wydobywany spod ziemi pokarm roślinny.<br> | ||
+ | W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy. Zające szaraki nie kopią nor. Śpią w wyciśniętych podczas leżenia nieckach, które nazywa się kotlinkami.<br> | ||
+ | Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby. Ruch rozpoznają doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty rozróżniają słabo.<br> | ||
+ | W normalnych warunkach nigdy nie wydają głosu. Ich charakterystyczny głos, tak zwane kniazienie, można usłyszeć tylko wtedy, gdy są ścigane na przykład przez psa, lub są ranne i zagrożone. Nie boją się wody – w razie potrzeby potrafią pływać. | ||
<br> | <br> | ||
==Morfologia== | ==Morfologia== | ||
− | + | Długość ciała (bez ogona) 550–680 mm, długość ogona 75–140 mm, długość ucha 100–140 mm, długość tylnej stopy 124–185 mm; masa ciała 3,5–5 kg.<br> | |
+ | Ogon zająca szaraka jest od góry czarny, na spodzie biały. Uszy są dłuższe od głowy. Łapy są wąskie i twarde, przystosowane do biegania po twardym terenie.<br> Tylne nogi są znacznie dłuższe od przednich. Futro ma szarobrązowy kolor – upodabniający go do podłoża – ubarwienie ochronne.<br> | ||
+ | W zimie futro staje się jaśniejsze i gęstsze niż w lecie. | ||
<br> | <br> | ||
==Zasięg występowania== | ==Zasięg występowania== | ||
− | + | Rozpowszechniony w całej Europie, prócz Półwyspu Iberyjskiego i północnej Skandynawii, w Azji od rzeki Irtysz po Iran i Irak. <br> | |
+ | W Polsce występuje pospolicie na terenie całego kraju. Ich liczebność wynosi niewiele ponad 0,5 mln osobników i systematycznie maleje. Na początku lat 90. XX wieku było ich ponad 1,1 mln, a w latach 70. XX wieku prawie 3,2 mln. <br> | ||
+ | Powodem spadku populacji jest przypuszczalnie wprowadzenie u lisów okresowych szczepień ochronnych przeciwko wściekliźnie, jako że głównym wrogiem zajęcy szaraków w środowisku naturalnym jest w Polsce lis.<br> | ||
+ | Duży, niekorzystny wpływ wywiera też mechanizacja rolnictwa, ruch drogowy oraz liczne, zdziczałe psy i koty. | ||
<br> | <br> | ||
==Pożywienie== | ==Pożywienie== | ||
− | + | Zające szaraki są wyłącznie roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią.<br> | |
+ | Wiosną i latem spożywają niewielkie nadziemne części roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inny wydobywany spod ziemi pokarm roślinny. <br> | ||
+ | W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy.<br> | ||
+ | Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby.<br> | ||
+ | Ruch rozpoznają doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty rozróżniają słabo. W normalnych warunkach nigdy nie wydają głosu. | ||
<br> | <br> | ||
==Rozród== | ==Rozród== | ||
− | + | Długość życia to nawet 13 lat, ale przeważnie zając szarak dożywa jedynie do 5 lat z powodu drapieżników. Dojrzewa płciowo po około 8 miesiącach.<br> | |
+ | Ciąża u zająca szaraka trwa 1,5 miesiąca. Samica w ciągu roku rodzi przeważnie 3 mioty, a w każdym po 2–5 zajączków.<br> | ||
+ | Na terenach rolniczych w pobliżu obiektów przemysłowych, gdzie biocenozy narażone są na zanieczyszczenie metalami ciężkimi, taki jak kadm i ołów, rozrodczość zmniejsza się i wynosi 1–2 zajączków.<br> | ||
+ | Zajączki rodzą się całkowicie rozwinięte i pokryte gęstą sierścią. Karmiąca je matka odchodząc, by się pożywić, zostawia je w gęstej trawie. Ubarwienie ochronne pomaga zajączkom skryć się przed drapieżnikami.<br> | ||
<br><br> | <br><br> | ||
{{ssaki rząd zajęczaki}} | {{ssaki rząd zajęczaki}} | ||
<br> | <br> | ||
[[Category:Ssaki]] | [[Category:Ssaki]] |
Aktualna wersja na dzień 20:59, 14 maj 2022
| ||
Królestwo | Zwierzęta | |
Gromada | Ssaki | |
Rodzina | Zającowate | |
Gatunek | Zając Szarak | |
Długość ciała | Bez ogona 550–680 mm. Długość ogona 75–140 mm. | |
Masa ciała | 3,5–5 kg. | |
| ||
Zając Szarak – gatunków ssak z rodziny zającowatych.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Zające szaraki są wyłącznie roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią.
Wiosną i latem spożywają niewielkie nadziemne części roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inny wydobywany spod ziemi pokarm roślinny.
W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy. Zające szaraki nie kopią nor. Śpią w wyciśniętych podczas leżenia nieckach, które nazywa się kotlinkami.
Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby. Ruch rozpoznają doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty rozróżniają słabo.
W normalnych warunkach nigdy nie wydają głosu. Ich charakterystyczny głos, tak zwane kniazienie, można usłyszeć tylko wtedy, gdy są ścigane na przykład przez psa, lub są ranne i zagrożone. Nie boją się wody – w razie potrzeby potrafią pływać.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 550–680 mm, długość ogona 75–140 mm, długość ucha 100–140 mm, długość tylnej stopy 124–185 mm; masa ciała 3,5–5 kg.
Ogon zająca szaraka jest od góry czarny, na spodzie biały. Uszy są dłuższe od głowy. Łapy są wąskie i twarde, przystosowane do biegania po twardym terenie.
Tylne nogi są znacznie dłuższe od przednich. Futro ma szarobrązowy kolor – upodabniający go do podłoża – ubarwienie ochronne.
W zimie futro staje się jaśniejsze i gęstsze niż w lecie.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rozpowszechniony w całej Europie, prócz Półwyspu Iberyjskiego i północnej Skandynawii, w Azji od rzeki Irtysz po Iran i Irak.
W Polsce występuje pospolicie na terenie całego kraju. Ich liczebność wynosi niewiele ponad 0,5 mln osobników i systematycznie maleje. Na początku lat 90. XX wieku było ich ponad 1,1 mln, a w latach 70. XX wieku prawie 3,2 mln.
Powodem spadku populacji jest przypuszczalnie wprowadzenie u lisów okresowych szczepień ochronnych przeciwko wściekliźnie, jako że głównym wrogiem zajęcy szaraków w środowisku naturalnym jest w Polsce lis.
Duży, niekorzystny wpływ wywiera też mechanizacja rolnictwa, ruch drogowy oraz liczne, zdziczałe psy i koty.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Zające szaraki są wyłącznie roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią.
Wiosną i latem spożywają niewielkie nadziemne części roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inny wydobywany spod ziemi pokarm roślinny.
W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy.
Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby.
Ruch rozpoznają doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty rozróżniają słabo. W normalnych warunkach nigdy nie wydają głosu.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Długość życia to nawet 13 lat, ale przeważnie zając szarak dożywa jedynie do 5 lat z powodu drapieżników. Dojrzewa płciowo po około 8 miesiącach.
Ciąża u zająca szaraka trwa 1,5 miesiąca. Samica w ciągu roku rodzi przeważnie 3 mioty, a w każdym po 2–5 zajączków.
Na terenach rolniczych w pobliżu obiektów przemysłowych, gdzie biocenozy narażone są na zanieczyszczenie metalami ciężkimi, taki jak kadm i ołów, rozrodczość zmniejsza się i wynosi 1–2 zajączków.
Zajączki rodzą się całkowicie rozwinięte i pokryte gęstą sierścią. Karmiąca je matka odchodząc, by się pożywić, zostawia je w gęstej trawie. Ubarwienie ochronne pomaga zajączkom skryć się przed drapieżnikami.