Królik Europejski
| ||
Królestwo | Zwierzęta | |
Gromada | Ssaki | |
Rodzina | Zającowate | |
Gatunek | Królik Europejski | |
Długość ciała | 90–110 cm. | |
Masa ciała | 18–29 kg. | |
| ||
Królik Europejski – gatunek ssaka z rodziny zającowatych. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody wymienia w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony.
Gatunek inwazyjny.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Jest zwierzęciem roślinożernym[21]. Latem żywi się soczystymi roślinami, zimą gałązkami drzew i krzewów, trawą oraz bulwami i korzeniami roślin, wygrzebywanymi spod ziemi. Królik, w odróżnieniu od swoich krewniaków zajęcy, kopie w ziemi nory. Nory te zawierają jedną dużą komorę gniazdową oraz liczne chodniki, mające w kilku miejscach wyjście na powierzchnię ziemi. Służą mu one głównie do obrony przed wrogami. W komorze gniazdowej samica rodzi także młode.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 360–380 mm, długość ogona 65–70 mm, długość ucha 70–80 mm, długość tylnej stopy 80–89 mm; masa ciała 1,5–3 kg[27]. Grzbiet ma ubarwienie brązowoszare, stalowoszare lub żółtoszare[31], spód ciała jest białoszary lub popielatoszary[31]. Krótki ogon jest od góry czarny, od spodu biały. Bywa mylony z zającem szarakiem, gdyż przypomina go nieco swoim wyglądem, lecz z powodu trzymania tylnych kończyn blisko siebie, sprawia wrażenie bardziej krępego[31]. Końce uszu królika są brązowe, a szaraka czarne. Zając szarak ma dłuższe uszy i dłuższe tylne nogi[32].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Naturalny zasięg występowania królika europejskiego obejmował początkowo Półwysep Iberyjski, południową Francję i Afrykę Północną[23][24]. Starożytne introdukcje podgatunku nominatywnego prawdopodobnie w okresie Cesarstwa Rzymskiego rozprzestrzeniły go w całej Europie, a obecnie występuje w większości zachodniej, środkowej i wschodniej Europy oraz na wyspach śródziemnomorskich i makaronezyjskich[24]. W XX wieku został wypuszczony na stepach Morza Czarnego na Ukrainie i Rosji (północny Kaukaz); do Australii został wprowadzony w 1788 roku i ponownie w 1859 roku, gdzie jest obecnie szeroko rozpowszechniony; występuje na wielu wyspach Oceanu Spokojnego, wyspach u wybrzeży Południowej Afryki i Namibii oraz w Nowej Zelandii; w Ameryce Południowej z powodzeniem wprowadzono go dopiero od 1936 roku i obecnie z ograniczonym zasięgiem występuje w Chile, Argentynie i Falklandach; jest również obecny na Karaibach[24]. Na całym świecie występuje jako forma udomowiona[24].
W Polsce króliki występują niezbyt licznie i żyją głównie w południowo-zachodniej oraz zachodniej i środkowej części kraju.
Królik europejski zamieszkuje w zależności od podgatunku[24]:
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Jest zwierzęciem roślinożernym[21]. Latem żywi się soczystymi roślinami, zimą gałązkami drzew i krzewów, trawą oraz bulwami i korzeniami roślin, wygrzebywanymi spod ziemi. Królik, w odróżnieniu od swoich krewniaków zajęcy, kopie w ziemi nory. Nory te zawierają jedną dużą komorę gniazdową oraz liczne chodniki, mające w kilku miejscach wyjście na powierzchnię ziemi. Służą mu one głównie do obrony przed wrogami. W komorze gniazdowej samica rodzi także młode.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]